موارد مختلفی می تواند بر اندازه نوزاد در بدو تولد تأثیر بگذارد. طول بارداری مهم است. نوزادانی که در حدود موعد مقرر یا دیرتر به دنیا می آیند، نسبت به نوزادانی که زودتر به دنیا آمده اند، بزرگتر هستند. عوامل دیگر عبارتند از:

• جثه ی والدین: والدین بزرگ و قدبلند ممکن است نوزادان بزرگتر از حد متوسط ​​داشته باشند. والدین کوتاه قد و ریزه اندام ممکن است نوزادان کوچکتر از حد متوسط ​​داشته باشند.
• چند قلو زایی: با وجود دوقلوها، سه قلوها یا چند قلوهای دیگر، والدین می توانند احتمال بدهند که نوزادان آنها ممکن است کمی کوچک باشند. چندقلوها باید فضای رشد خود را در رحم به اشتراک بگذارند، و اغلب زود به دنیا می آیند، که منجر به کوچکتر شدن جثه ی آنها در هنگام تولد می شود.
• ترتیب تولد: نوزادان اول گاهی کوچکتر از برادران یا خواهرانی هستند که بعد از آنها به دنیا می آیند.
• جنسیت: دخترها معمولا کوچکتر و پسرها بزرگترهستند، اما تفاوت ها در بدو تولد اندک است.
• سلامت مادر در دوران بارداری: اگر مادر فشار خون بالا یا مشکلات قلبی داشته باشد، یا در دوران بارداری از سیگار، الکل یا داروهای غیرقانونی استفاده کرده باشد نوزادان ممکن است در هنگام تولد وزن کمتری داشته باشند. اگر مادر مبتلا به دیابت یا چاق باشد، نوزاد ممکن است وزن بیشتری در هنگام تولد داشته باشد.
• تغذیه در دوران بارداری: تغذیه خوب برای رشد کودک – قبل و بعد از تولد – حیاتی است. رژیم غذایی نامناسب در دوران بارداری می تواند بر وزن و نحوه ی رشد نوزاد تأثیر بگذارد. افزایش وزن زیاد باعث می شود نوزادی بزرگتر از حد متوسط ​​به دنیا بیاید.
• سلامت نوزاد: مشکلات پزشکی، از جمله برخی نقایص مادرزادی و برخی عفونت‌ها در دوران بارداری، می‌تواند بر وزن نوزاد در هنگام تولد و رشد او تأثیر بگذارد.

اگرچه یک نوزاد تازه متولد شده حدود ۱۶ ساعت از شبانه روز را درخواب می گذراند، اما زمانی که کودک بیدار است ممکن است مشغول باشد. بسیاری از حرکات و فعالیت های نوزاد تازه متولد شده عکس العملی غیرارادی است – کودک به طور هدفمند این حرکات را انجام نمی دهد. با شروع بلوغ سیستم عصبی، این واکنش ها جای خود را به رفتارهای هدفمند می دهند.

واکنش ها در نوزادان شامل موارد زیر است:

بازتاب دهان‌گَردی: این واکنش زمانی رخ می دهد که گوشه ی دهان کودک نوازش یا لمس شود. نوزاد سر خود را برگردانده و دهان خود را باز می کند تا در جهت نوازش واکنش نشان دهد. عکس العمل ریشه ای به کودک کمک می کند تا سینه یا شیشه ی شیر را پیدا کند.

واکنش مکیدن: هنگامی که سقف دهان کودک با سینه یا نوک بطری لمس می شود، کودک شروع به مکیدن می کند. این بازتاب تا حدود هفته ۳۲ بارداری شروع نمی شود و تا حدود ۳۶ هفته به طور کامل رشد نمی کند. نوزادان نارس ممکن است توانایی مکیدن ضعیفی داشته باشند، زیرا قبل از رشد این توانایی به دنیا می آیند. نوزادان همچنین دارای واکنش دست بردن به دهان هستند که همراه با واکنش های ریشه ای و مکیدن است و ممکن است انگشتان خود را بمکند.

واکنش مورو: واکنش مورو، معمولاً واکنش مبهوت نیز نامیده می شود، زیرا معمولاً زمانی رخ می دهد که کودک با حرکت یا صدایی بلند مبهوت می شود. در پاسخ به صدا، کودک سر خود را به عقب برمی گرداند، دست ها و پاهای خود را دراز کرده، گریه می کند، سپس بازوها و پاهای خود را به داخل جمع می کند. گاهی اوقات، نوزاد با صدای گریه ی خود مبهوت شده و واکنش نشان می دهد. بازتاب مورو تا ۵ الی ۶ ماهگی کودک ادامه دارد.

بازتاب تونیک گردن: هنگامی که نوزاد سرش را به یک طرف می چرخاند، بازوی آن سمت کشیده شده و بازوی مقابل از آرنج خم می شود. این واکنش اغلب موقعیت “شمشیربازی” نیز نامیده می شود. بازتاب تونیک گردن تا ۶ الی ۷ ماهگی کودک ادامه می یابد.

واکنش چنگ زدن: نوازش کف دست کودک باعث می‌شود که نوزاد انگشتانش را در حالت چنگ زدن ببندد. واکنش چنگ زدن تنها چند ماه طول می کشد و در نوزادان نارس قوی تر است.

نوزادان تازه متولد شده نه تنها دارای واکنش های منحصر به فرد هستند، بلکه دارای تعدادی ویژگی و رفتار فیزیکی هستند که شامل موارد زیر می شود:

هنگام بلند شدن سرشان تعادل ندارد و باید همیشه از آنها حمایت کرد.

• وقتی روی شکم می خوابند سر خود را از طرفی به طرف دیگر می چرخانند.
• چشمان آن ها گاهی ناهماهنگ است و ممکن است به نظر برسد به جایی چشم دوخته اند.
• در ابتدا به صورت یا نور خیره می شوند، سپس شروع به دنبال کردن یک جسم متحرک می کنند.
• وقتی روی شکم دراز می کشند سر خود را بلند می کنند.
• حرکات آنها تند و تیز و نامنظم است.
• دستان خود را به سمت دهانشان حرکت می دهند.

ممکن است متوجه شوید که کودک شما به طرق مختلف ، از جمله موارد زیر پاسخ می دهد:

• غافلگیر شدن از صداهای بلند
• نگاه کردن به چهره ها و تصاویر با تصاویر سیاه و سفید متضاد
• توجه به صداها، در نهایت روی برگرداندن به سمت صداها
• لبخند زدن به خصوص در هنگام خواب

نوزادان به امنیت آغوش والدین نیاز دارند . آنها اطمینان و آرامش صدا، لحن و احساسات شما را درک می کنند. موارد زیر روشهایی برای تقویت امنیت عاطفی نوزاد می باشند:

• نوزاد را رو به روی خود نگه دارید.
• با لحنی آرام صحبت کنید و اجازه دهید کودک صدای محبت آمیز و دوستانه ی شما را بشنود.
• برای کودک خود آواز بخوانید.
• در حالیکه نوزاد در آغوشی، کریر، یا کالسکه است با او قدم بزنید.
• کودک خود را قنداق کنید تا به احساس امنیت بدهید و از مبهوت شدن بوسیله ی حرکاتش جلوگیری کنید.
• کودک خود را با یک حرکت موزون و ملایم تکان دهید.
• به گریه های کودک خود به سرعت واکنش نشان دهید.